Geef nooit op! Eenkhoorn Balloe die na vier maanden terug kwam!!
Hieronder een verhaal van Liesbeth over haar eekhoorn Ballou:
Een eekhoorn laten ontsnappen. Het zou mij niet gebeuren. Nu bijna 3,5 geleden kwam mijn droom in vervulling. Ik werd eekhoorneigenaar. Via een eekhoornvereniging had ik kennis opgedaan aan Frauke Hoogewaard.
En nadat ik een vrouw had gespot op marktplaats, wist zij bij een andere eekhoornhouder een eekhoorn (mannetje) te koop. Dat werd een ritje Oss en omstreken en ik was zo trots als een pauw. In onze serre wachtte een volière gemaakt door mijn schoonvader. Een mooie loopmolen met standaard had ik gescoord bij Udo in Duitsland. Ik noemde de eekhoorns vol trots Scooby en Ballou.
Met de loopmolen sloop een onverwacht element het blije verhaal in. De volière had twee sluitingen. Want ontsnappen? Nee dat zou mij niet gebeuren. Maar door het gedraaf in de loopmolen in combinatie met de houten bodem waren de sluitingen los getrild (dat vermoeden wij). Want ik kwam thuis en zag dat de deur open stond met de deur van de serre.
Scooby was nog binnen maar Ballou was weg. Wat voelde ik mij rot. Eerst overal kijken. Onder de volière, in de houtmanden, uiteraard tegen beter weten in.
Paniek paniek paniek. En nu?? "Vangkooi zetten!" Riep iedereen bij de eekhoornvereniging. Maar waar in hemelsnaam?
Want Ballou was van de aardbodem verdwenen. Waar moest ik dat ding parkeren met al dat bos om ons heen?
Een kleine week later kwam er een zichtmelding via de vereniging binnen op de Sanatoriumweg. Dat was hemelsbreed 2 kilometer van ons huis. Ik ging daar als de brandweer heen maar honderd om één dat Ballou daar bleef en op mij zat te wachten. De Sanatoriumweg is een weg midden in het bos wat uitkomt bij een woon werkgemeenschap voor gehandicapten. En daar kende ik veel mensen omdat het mijn voormalige werkplek was. Ballou kwam gelijk op intranet zodat 250 personeelsleden op de hoogte waren van dit reislustige heerschap. De eerste zichtmelding was tot mijn grote vreugde binnen al was het met naar schatting 2 kilometer bos ertussen.
En toen werd het stil. Een maand ging voorbij, twee maanden, drie maanden en ik had de hoop opgegeven. Die grote witte pluimstaart was te opzichtig. Hij zal wel zijn opgevreten door een roofvogel of iets soortgelijks. Maar na ruim vier maanden kreeg ik bericht van een buurvrouw aan het eind van de straat:
"Ben jij een zwarte eekhoorn met witte staart kwijt?"
"Ja, dat ben ik. Hoezo?
"Nou, die eet hier vrolijk mee met de vogels".
Ik ben gelijk met een vangkooi naar de buurvrouw gegaan en of de duivel ermee speelde. Daar liep meneer. Toen ik begon te praten kon je zien dat er herkenning van zijn kant was. Oké, plan de campagne, eerst al het voer ter plekke opgeruimd en de vangkooi gezet met daar alleen voer in. Nog geen 24 uur later belde ze. Hij zit in de vangkooi hoor.
Eind goed al goed. Het is hem gelukt om na ruim vier maanden vrij door de bossen van Appelscha gezworven toch weer op de Valouwe ( de doodlopende straat het bos in waar wij woonden) te verschijnen. Moraal va het verhaal: geef nooit op. Blijf hopen.
Ballou is daar een levend voorbeeld van.